Ter gelegenheid van het 35-jarig bestaan van ons complex is door Tuinvereniging Leeuwenbergh een boekje uitgebracht met de titel ‘Een intiem portret van tuinenpark Leeuwenbergh’.

Aan het boekje is lang gewerkt, vanwege onderzoek in archieven en gesprekken met oud-bestuursleden en leden van de tuinvereniging. Het is een mooi verzorgde uitgave geworden mede dankzij de illustraties van Mariëtte Mulder en Babette Wagenvoort.

De samenstellers hebben onderzocht wat voor tuinencomplex Leeuwenbergh door de jaren heen wilde zijn. Bij de voorgeschiedenis komt direct al een merkwaardig samenspel aan de orde tussen de eigenaar van de grond, de gemeente Leidschendam, villapark Leeuwenbergh en de  oprichters van het complex, de toenmalige Amateurs Tuinders Vereniging Tedingerhof. Er was eind jaren ’70 een groot tekort aan volkstuinen. De oprichters van het complex namen toen een groot risico, niet alleen vanwege de hoge huurprijs van de grond en kostprijs van de huisjes, maar ook omdat het terrein van de toenmalige voetbalvereniging Wit Blauw in het begin eigenlijk nauwelijks geschikt was voor tuinieren vanwege de zware klei en de slechte drainage. Dat er desondanks op dit terrein een prachtig tuinenpark is ontstaan, getuigt van de noeste arbeid en het doorzettingsvermogen van de leden.

Het verleden van het complex is in het boekje opgedeeld in perioden, zoals de pioniersfase van 1981 tot 1990. Vervolgens de strenge jaren ’90, die gericht waren op behoud van wat was opgebouwd. Daarna kwam er een periode van veranderingen in het verenigingsleven, waarbij tal van traditionele elementen van de volkstuincultuur op de achtergrond geraken. Het boekje eindigt met de periode waarin gezocht wordt naar een nieuwe koers en een nieuwe visie op de tuinvereniging.

De visie op tuinieren is aan verandering onderhevig. Aanvankelijk waren er veel moestuinen om later plaats te maken voor siertuinen en vijvertjes. De laatste tien jaar wordt er weer meer groente op de tuinen verbouwd.

Kenmerkend voor het tuinenpark is de behoefte aan privacy. Veel tuinen zijn omzoomd met hagen. Toch is het ‘verenigingsgevoel’ niet weggezakt, zo’n 50 leden zijn actief in de vereniging. Het tuincomplex is dat ook waard. Het vormt met het naburige villapark en het aangrenzende Buitengoed Dorrepaal een groene long aan de stadsrand van Den Haag. Het versterken van de ecologische functie en de natuurwaarde van dit gebied vormen een belangrijk doel, De vereniging deelt dit inzicht met de bewoners van Park Leeuwenbergh.

“Een intiem portret van tuinenpark Leeuwenbergh, 1981-2016’ (132 pagina’s) Exemplaren zijn te bestellen via Tuinverenigingleeuwenbergh@gmail.com. Prijs €10.-. exclusief verzendkosten.

door Jan van der Burg (Tuin 22)

In het voorjaar van 1980 zag ik een advertentie in een regionaal dagblad dat er nabij de Leidschendamse woonwijk Leeuwenbergh moestuinen te huur kwamen onder de koepel van  ATV Tuinvereniging Tedingerhof. Mijn aandacht was onmiddellijk gewekt. Ik was op zoek naar een hobby ter compensatie van mijn zittende bestaan op kantoor. Stammend uit een gezin, waarin zes broers een tuinbedrijf hadden, wilde ik een hobby in het vrije “buitengebeuren”. Kennelijk begon het tuindershart, dat bij mijn broers ook sterk aanwezig was, op te spelen.
Het besluit “heerlijke onbespoten groente in een moestuin te gaan telen” was dan ook gauw genomen en ik schreef mij in bij de afdeling Leeuwenbergh. Op de open dag voor nieuwe leden in de kerk aan de Fonteynenburghlaan achter het Diakonessenziekenhuis was aangekondigd lagen tekeningen ter inzage waarop je een favoriete tuin kon uitzoeken. Daar heb ik met mijn echtgenote tuinnummer 22 uitgezocht en voor het lidmaatschap getekend. Direct maakten wij die morgen kennis met andere nieuwe leden. Het lidmaatschap ontstond dus in een kerk, maar de tuin was nog lang niet gereed. Er moest zelfs nog geploegd worden om het gras van de voormalige voetbalvelden van Blauw-Wit om te keren, zodat er plantjes, struiken en zelfs boompjes geplant konden worden. De eigenaar [Lucas Bouw], zou voor productie van de tuinhuisjes zorgen maar het in elkaar zetten en zelfs het aanbrengen van de betonnen fundering moesten wij zelf uitvoeren, waarbij wij elkaar hebben geholpen. Wat hebben we daar in het begin hard aan gewerkt, ‘s avonds na het werk of in de weekenden. Dit opbouwgebeuren had plaats onder de strenge leiding van de eerste voorzitter Johan van Veen, die er verstand van had hoe het een en ander georganiseerd en gerealiseerd moest worden. Het was inmiddels diep in de zomer voordat de huisjes overeind stonden, de tuinen waren afgerasterd, het gras er geploegd bijlag en hier en daar de grond vanwege greppels was geëgaliseerd. Er was toen niet veel tijd meer over om nog groenteplantjes te poten die voor de herfst tot volle wasdom zouden komen of de eindstreep zouden halen. Sla of andijvie groeien snel en werden nog wel tot een krop, maar voor kool, tomatenplanten of komkommers was het te laat en moest het komende voorjaar 1981 worden afgewacht. Opvallend was dat bijna alle 88 aandienende eerste tuinleden zich vooral richtten op  groenten. Pas veel later gingen bloementuinen en fraaie terrasjes overheersen.

Wanneer je nu langs de tuinen loopt, zie je dat nog maar enkele tuiniers een behoorlijke oppervlakte aan groenten in hun tuin hebben. Ik geloof sterk dat ik nu nog de enige moestuinier ben die zijn hele tuin vol met groenten heeft staan. Zo ben ik ook in 1981 begonnen. Ik heb dat tot heden volgehouden en beleef er nog steeds veel plezier aan. Het “familiaire tuinhart” klopt nog immer en je moet eens weten hoe heerlijk die ’s middags geoogste groentes smaken als ik die ‘s avonds vers op mijn bord krijg opgediend!

In 1981 ging de tuinvereniging Leeuwenbergh echt bloeien en werd officieel geopend met een open dag in mei. 

Voordat in 1981 de voetbalvelden tot tuinen gemaakt werden was ons terrein het terrein van voetbalclub R.K. Wit Blauw.

Hier vindt u meer informatie over Wit Blauw.

Deze mensen renden over onze grond:

En zo zag de kantine er uit in 1949: