Foto’s maken van Jean Addison en haar interviewen blijkt een kleurig feestje.
Jean’s moeder was Schotse en haar vader half Engels. Zelf is zij kunstenaar, maker van zeer bijzonder werk.

Als ik aan mooie tuinen denk zie ik vooral Engelse tuinen voor me. Jean heeft inderdaad ook fijne plannen voor haar tuin, al moet ze rekening houden met artrose.
Jean zegt bescheiden dat ze niet veel verstand heeft van tuinieren, maar graag haar “handen in de grond stopt”.
Groenten verbouwen lijkt haar te intensief, vanwege de artrose. Ze moet gebruik maken van het openbaar vervoer en dat beperkt haar ook enigszins.

Jean maakt schilderijen, beelden en ook “talking sticks”, kleurig bewerkte takken, waar primitieve stammen gebruik van maakten om te bepalen wie het woord had.
Men sprak dan vanuit het hart en gaf de staf door aan de volgende spreker, bijvoorbeeld een sjamaan.

Jean lijkt haar huisje in ieder geval al “af” te hebben. Ze pronkt er tussen prachtige kleuren.
Ook de tuin moet in de toekomst kleurig worden. Liefst een pluktuin met veel bloemen en vaste planten.
In de tuin zijn gelukkig al hortensia’s, frambozen, bramen, een vijgen- en een pruimenboom, die haar heel blij maken.

Een hele lieve Spaanse, voormalige zwerfhond, Bieb, maakt het pastorale plaatje compleet.
We mogen blij zijn met deze nieuwe tuinierster. Ze brengt je in aanraking met onbekende culturen.

Tekst en Foto’s: Marjan de Ridder